Þegar kjúllinn er úrbeinaður.....

Þegar ég velti því fyrir mér, af hverju íslendingar eru svona mikil (kjafta)sagnaþjóð, kemst ég að eftirfarandi:  Í þá gömlu hörðu daga, þegar þjóðin var fámenn og dreifð og bjó við þær aðstæður sem við eigum erfitt með að ímynda okkur, í lágreistum torfhúsum og oft einangrað, var fréttin kærkomin.  Gestur sem kom á bæ var krafin frétta og frekar en að hafa ekkert að segja, var ofið aðeins við það litla markverða sem fréttnæmt taldist.  Við eigum líka kveðjuviðauka sem kallar eftir þessum viðbrögðum. " Hvað segir þú í fréttum?" eða  "Hvað er títt?" eru viðhengi  sem loðað hafa við hér á landi og virðist þetta viðhengi vera sér Íslenskt.  Í öðrum löndum er spurt "Hvernig hefur þú það?" eða "Hvernig gengur þér?"  Þrátt fyrir að við séum  meðal allra upplýsingavæddustu þjóða nútímans, gerum við enn þá kröfu, að  fá eitthvað bitastætt að frétta frá viðmælanda.  Og þar sem við erum svo fámenn að allir kannast við flesta, hendir það oftar en ekki að fólk er fréttaefnið. Nú er það svo, að af einhverjum merkilegum ástæðum velst hið neikvæða frekar til umræðu en hið jákvæða og sé fréttin óljós, er farið að leiða getum að "sannleikanum".  Af þessu hlýst það að getgátan er orðin að staðreynd eftir að hafa farið milli  3 - 4 einstaklinga.  "Ólýginn sagði mér". 

Sagan af hænunni sem missti eina fjöður,  er löngu þekkt og var örugglega samin til varnaðar fréttaflytjendum.  En það forvarnarstarf hefur gengið frekar dapurlega og sú saga orðin svo marg tuggin að hún hefur líklega misst allan mátt, en boðskapur hennar stendur alltaf fyrir sínu. En virðingin fyrir tilfinningum annara er af svo skornum skammti að fólk er hiklaust reytt, fjöður fyrir fjöður og ekki nóg með það, heldur er holdið rifið af beinunum líka.  Eigi viðkomandi fórnarlamb sér einhvern talsmann, er hann úrbeinaður í leiðinni og pottrétturinn matreiddur fyrir gráðug eyru næsta manns sem spyr; "Hvað segir þú í fréttum"?  

Flestir reyna, sem betur fer, að sleppa við að valda öðrum líkamlegu tjóni og þeir sem hafa lent í þeim aðstæðum, eiga oft við sálræna erfiðleika að stríða eftir þau slys.  Fólk virðist ekki gera sér grein fyrir því að mannorðsskemmdir eru, ekki síður, tjón fyrir þann sem verður fyrir þeim, en líkamlegir áverkar.  Oftar en ekki missir hinn fréttnæmi einstaklingur fótfestuna, í félagslegum skilningi og lendir í erfiðleikum með að bera af sér mál sem  komast á flug með fjaðradrífunni. Í versta falli getur svona ástand leitt til varanlegs skaða eða jafnvel algerrar uppgjafar.  Við ættum því að velta fyrir okkur  hvernig það er að láta reyta af sér mannorðsfjaðrirnar og hvort við viljum verða næsti kjúklingur sem fær að fjúka......    

Athugasemdir

[Kolla (IP-tala skráð) 12.7.2006 kl. 11:38]

Hey mor er ekki allt í lagi??
Kjúllaslátrararnir eru víða en var einhver að taka þínar fjaðrir??

[Mor (IP-tala skráð) 12.7.2006 kl. 17:38]

Allt í þessu fína lagi, en það er stundum kroppað í fjaðrirnar mínar. Það er svo spurningin hvort mér hefur ekki tekist að mynda mótefni gegn því. Ég var nú bara að tala svona almennt um þessa áráttu.... Kem eftir helgina og visitera áður en ég fer suður.